چه کاری می توانید انجام دهید تا فیلم سینمایی خود را از تخریب توسط رسانه های اجتماعی نجات دهید؟

نقد فیلم پایان (The End) | آخرالزمان با طعم نمک! منتقد فیلمی که به عنوان یک متخصص سینما، بررسی و نقد بر روی فیلمها انجام میدهد، به دلیل داشتن دانش و تجربه در زمینه سینما و افزایش آگاهی از اصول و فنون سینمایی، میتواند به طور جامع و دقیقی ارزیابی کند که چگونه فیلمی برای مخاطبان مناسب است و چه مشکلاتی در فیلم وجود دارد. بشر همیشه نگران تمام شدن دنیاست، اینکه چه روزی ممکن است همه چیز به پایان برسد و زمین یک نابودی همیشگی را تجربه کند. در فیلم پایان ما یک پساآخرالزمان را تجربه خواهیم کرد. ورود این شخصیت تازه به روایت پساآخرالزمانی پایان، ایدههای زیرژانری یک اثر آخرالزمانی را به سطح میکشاند. آنها اعتمادی به یکدیگر ندارند و نمیتوانند شرایط را مطابق دنیای آخرالزمانی اطرافشان هدایت کنند. این اکشن دیدنی - که بازسازی یک فیلم کلاسیک کالت به همین نام از سال ۱۹۸۹ و با بازی پاتریک سویزی است - را داگ لایمن کارگردانی کرده که پیش از این، فیلمهای اکشنی چون هویت بورن (۲۰۰۲)، آقا و خانم اسمیت (۲۰۰۵) و آستانه فردا (۲۰۱۴) را در کارنامه داشت. آنها برق دارند، کیکهای خوشمزه درست میکنند، جشن سال نو میگیرند، غذا درست میکنند و از همه مهمتر اینکه بزرگترین دغدغهشان تابلوهای هنریشان است.

Entertainment Weekly. ۲۰۱۲-۰۳-۰۱. بایگانیشده از اصلی در ۳ ژوئن ۲۰۱۳. آوینی. بایگانیشده از روی نسخه اصلی در ۶ مارس ۲۰۲۲. خانوادهای نجاتیافته از آخرالزمان در این غار معدن زندگی میکنند، تروما هر لحظه به دنبالشان است و آنها بابت کابوسهایشان همچون تیلدا سوینتون از خواب میپرند. در دنیایی که همه چیزش نابود شده است، خانوادهای بههمراه دوستانشان در یک معدن نمک پناه گرفتهاند. منتقد فیلم، راجر ایبرت آمریکایی میگوید که شخصیتهای فیلم یک بعدی بوده و بیشتر شبیه کاریکاتور هستند. این فیلم برخلاف بیشتر فیلمهای تجاری آخرالزمانی که به دنبال نمایش ایدههای تمام شدن منابع، قتل و کشتار، بیماری و غیره است دوست دارد که از دیدگاه اجتماعی به آخرالزمان نزدیک شود. پایان با بیشتر فیلمهای آخرالزمانی فرق دارد، قصهاش متفاوت است، خبری از اکشن و خونریزیهای تاثیرگذار نیست. دار و دسته تورین پشت سنگرهای خود به تماشا نشستهاند و هیچ کاری نمیکردند، تورین با درگیریهایی که با خود داشت سرانجام متحول میشود و دوباره سرپا میشود.

پایان، بازیگران معروفی دارد و همین کافی است تا مخاطب به محض دیدن پوستر فیلم وسوسه شود. فیلم با پلانی از تیلدا سوینتون آغاز میشود، او به یکباره از خواب میپرد، گویا کابوس دیده است اما به همسرش میگوید تنها تشنه شده و به یک لیوان آب نیاز دارد. آن نوع فیلمهای گرانقیمت پرفروشی که هالیودد امروزه تمایل به ساخت آن دارد نمیتوانند تنها از راه فروش در بازارهای داخلی هزینههای تولید خودشان را برگردانند آنها نیاز به فروش در گیشههای بینالمللی دارند تا بتوانند سود تولید کنند. تنها یک نقطه عطف به چشم میآید که آن نیز ورود دختر است. چیزی در این میان انگار درست نیست، آنها بهطرز عجیبی خود را به خواب زدهاند، با دسرهایشان سرگرم هستند و گهگاهی نیز تمرین نجات انجام میدهند. انگار نه انگار که بیرون از این دیوارهای نمکی و سخت، آدمهای گرسنهای وجود دارند که به دنبال غذا هستند. پایان درنهایت برای مخاطبی که به دنبال یک اثر دیستوپیایی پرهیجان است تبدیل به اثری خستهکننده خواهد شد، مخصوصا اینکه موزیکال نیز هست!

با این حال، تلاش بسیاری از فیلمسازان به دنبال خلق آثاری است که از لحاظ اجتماعی مقبولیت پیدا نمایند. در دنیای دیستوپیایی این فیلمها ترسهای آدمی بهتصویر کشیده میشوند، ترسهایی که بیارتباط با مسائل فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیستند. به ظاهر همه چیز خوب و عالی است و آدمهای این معدن نمکی به دور از هر تنش دیستوپیایی مشغول زندگی هستند، تا اینکه قلاب داستانی با ورود یک مهمان ناخوانده به این روایت انداخته میشود. پدر و مادر دختر بخاطر بیماری و کمبود غذا مردهاند در حالی که در این معدن هم پزشک وجود دارد، هم دارو و هم انواع غذاها. این فیلم ترسناک تکلوکیشن بهطرز درخشانی تمام کلیشهها و قراردادهای رایج مورداستفاده در ژانرهای مختلف را با هم ترکیب میکند. فیلم سینمایی خانواده: داستان پیرامون یک خانواده و با محوریت آن اتفاق می افتد. او آدمهای این خانواده را با گذشتهشان روبهرو میکند. در همین دهه افرادی چون جیم جارموش و اسپایک لی با ساختههای خود از این جشنواره به شهرتی جهانی رسیدند. این دو ویدئوی کوتاه که در کانال تلگرامی این فیلم منتشر شده، مربوط به «دیدار رهبر انقلاب با شاعران» در شهریور ۱۳۸۷ است که در آنها از مولانا و شمس به نیکی یاد شده است.